Pojedyncze precjoza wyjmowano zeń jedynie przy wyjątkowych okazjach, przede wszystkim na koronacje królewskie. Systematycznie spisywano zawartość Skarbca podczas tzw. lustracji. Pierwszy specjalny publiczny pokaz insygniów odbył się dopiero w r. 1792. Trzy lata później Prusacy włamali się do pomieszczeń Skarbca, rabując prawie doszczętnie jego zawartość. Po zniszczeniu insygniów koronacyjnych przez Prusaków i zatraceniu niemal wszystkich skarbcowych precjozów, obecna ekspozycja może jedynie nawiązywać do dawnej świetności tego miejsca. Od r. 1930 systematycznie wzbogacana, gromadzi bardzo znaczące dzieła sztuki i pamiątki historyczne, w tym kilka pozostałości z dawnego zasobu Skarbca Koronnego, na czele ze Szczerbcem – najważniejszą polską pamiątką historyczną.

Wystawa mieści się w 9 salach, na parterze północno-wschodniego narożnika zamku

Sala zw. Kazimierza Wielkiego – pozostałość reprezentacyjnego apartamentu mieszkalnego z czasów ostatnich Piastów (1. połowa w. XIV), z reliktami malarskiej dekoracji - fresku z monogramem królowej Jadwigi (koniec w. XIV). Masywny filar, wznoszący się na środku wszystkch trzech kondygnacji tej gotyckiej wieży mieszkalnej, stał się powodem nazwania jej Kurzą Nogą. Dziś pierwsza sala Skarbca, zawiera ekspozycję klejnotów (III – XVIII w. , m. in. gemma „Lanckorońskiego”, romański wisior znaleziony na Wawelu), średniowiecznych naczyń liturgicznych (m. in. kielich fundacji Kazimierza Wielkiego), precjozów związanych z władcami Polski (para świeczników z herbami Stefana Batorego, patera i szachownica po Zygmuncie III, klejnot z medalem Władysława IV Wazy, naczynie w kształcie Orła z zastawy Jana Kazimierza, miniatura Augusta III Sasa w oprawie brylantowej i in.), a także paradne naczynia i zegary z w. XVI-XVIII oraz odznaki polskich Orderów Orła Białego i Świętego Stanisława.

Kolejną salę zajmują zbroje. Tradycję średniowieczną reprezentują niemieckie pełne zbroje płytowe z XVI i początku XVII stulecia. Na szczególną uwagę zasługuje znakomita pod względem konstrukcyjnym i estetycznym zbroja turniejowa z Dworu Artusa w Gdańsku – dzieło norymberskiego płatnerza Konrada Polera z około 1490 roku. Większość eksponatów to polskie półzbroje husarskie z w. XVII, między nimi unikatowy egzemplarz z oryginalnymi skrzydłami. Do rzadkich okazów należą też karaceny (zbroje łuskowe) używane w Polsce w końcu w. XVII i 1. połowie w. XVIII.

Końcowa część ekspozycji rozmieszczona jest w trzech piwnicach: gotyckiej z w. XIV (ze sklepieniem wspartym na centralnym filarze) oraz dwóch renesansowych z 1. połowy w. XVI. Przy ścianach pomieszczono lufy armat, haubic i moździerzy – od małych wiwatówek do ogromnych polowych. Znakomitym poziomem artystycznym wyróżnia się para armat z połowy w. XVI, odlanych przez pracującego dla Zygmunta Augusta norymberskiego ludwisarza Oswalda Baldnera. Zespół dział z herbami polskich królów, hetmanów i możnowładców, dzieł wybitnych odlewników, zalicza się do najcenniejszych w skali krajowej i znaczących w skali europejskiej. Do tradycji składania na Wawelu trofeów zdobytych na wrogach nawiązują zawieszone pod sklepieniem pierwszej piwnicy chorągwie krzyżackie spod Grunwaldu (1410), odtworzone w w. XX na podstawie szczegółowych opisów pióra Jana Długosza i miniatur Stanisława Durinka w dziele „Banderia Prutenorum”.