Smocza Jama to jedyna znana nam jaskinia znajdująca się w wawelskim wzgórzu. Należy jednak pamiętać, że to, co zwiedzamy to jedynie niewielki 60 metrowy fragment podziemnych tras, które liczą 270 metrów. Do zwiedzania zostały przystosowane trzy najobszerniejsze komory, a o historii ich odkrywców przypominają nazwy: Alojzego Altha, Ambrożego Grabowskiego oraz Adolfa Szyszko-Bohusza.

Większa część wawelskich jaskiń, a właściwie rozlicznych odnóg Smoczej Jamy jest dostępna tylko speleologom. Wąskie korytarze z namuliskami, zablokowane głazami, nie są przestrzeniami, które można by włączyć do ruchu turystycznego. Dość powiedzieć, że w roku 1983 grupa speleologów badała podziemne jaskinie, ale nawet i oni nie byli w stanie dotrzeć do każdego zakątka ich tuneli.

Nieznane jest mi określenie druga Smocza Jama, nie potrafię zatem odpowiedzieć na pytanie.

Aktualne wejście do Smoczej Jamy prowadzi przez dawną studnię austriacką, usytuowaną przy murze kleszczowym. Nie można wykluczyć, że historia studni jest znacznie dłuższa i wodę czerpano w tym miejscu, zanim Austriacy zajęli zamek. Pod koniec pierwszej wojny światowej Adolf Szyszko-Bohusz wykorzystał szyb studni do przystosowania jaskini do zwiedzania. Wieżyczka zyskała wówczas kopulasty dach, a wewnątrz skonstruowano schody. Otwarcie Smoczej Jamy dla publiczności nastąpiło 5 sierpnia 1917 roku.

Szynk w Smoczej Jamie otwarto zapewne w 2 dekadzie XVII wieku i działał do lat 70. XVIII wieku. Na pytanie częściowo odpowiada zapis Benedykta Chmielowskiego w dziele „Nowe Ateny” (1754r.), gdzie czytamy: „W tej to teraz iamie soczej smokczą piwo y vino zimne od skał zimnych”. Zapewne temperatura jaskini oscylująca pomiędzy 7 a 10 stopniami, szczególnie latem, przynosiła ulgę. Dodatkową atrakcją była sława miejsca zamieszkałego ciągle w pieczarze smoka. Trudno powiedzieć czy odnotowana nazwa karczmy „Pod Skałką” nie zmieniała się, z całą pewnością przyciągało ono zarówno poetów jak Jan Andrzej Morsztyn, ale też mieszkańców Podzamcza, którzy korzystali z chłodu serwowanych tam trunków.

Tak.

W tym przypadku odpowiedź jest trudniejsza. Smok uważany był od średniowiecza, a o tych czasach przede wszystkim mowa, za stworzenie zmiennokształtne, raczej pozbawione skrzydeł. Na ziemiach polskich kojarzył się z wężem strzegącym, tak jak w przypadku Wawelu, obszaru usytuowanego na granicy ziemi i wody, zwykle z dala od ludzi. Średniowieczni artyści przedstawiali smoka zgodnie z własną wyobraźnią, łącząc często fragmenty różnych zwierząt.