Biblioteka Sapiehów z Krasiczyna

Biblioteka Sapiehów z Krasiczyna trafiła na wawelskie wzgórze w dramatycznych okolicznościach.  Miało to miejsce w okresie natężenia stalinowskich represji, którym poddano społeczeństwo jak i kościół katolicki w Polsce. Podczas tzw. procesu kurii krakowskiej z roku 1952, księży z diecezji krakowskiej oskarżono o działalność szpiegowską. „Dowodami zdrady” były  m.in. ruchomości skonfiskowane przez Urząd Bezpieczeństwa w pałacu biskupim, w tym dzieła sztuki złożone przez osoby spokrewnione  z kardynałem Sapiehą. Wśród nich znalazły się zbiory wywiezione z Krasiczyna.
Konsekwencją procesu była decyzja o złożeniu części kolekcji w muzeum – Państwowych Zbiorach Sztuki na Wawelu. Kierujący Państwowymi Zbiorami prof. Jerzy Szablowski zadbał, by ta część nie została włączona do zasobów wawelskiego zbioru muzealnego, lecz otrzymała status depozytu. Zinwentaryzowany księgozbiór został w roku 1973 przeniesiony do zamku w Pieskowej Skale, filii wawelskiej instytucji. Złożono go w specjalnie urządzonych salach bibliotecznych i magazynach. W roku 1998 zamieszkały w Belgii Michał Sapieha uzyskał unieważnienie wyroku sądowego z roku 1953, stając się ponownie właścicielem pamiątek rodzinnych przechowywanych w wawelskim zamku. Świadom historycznego znaczenia biblioteki, właściciel zaproponował nabycie jej przez Zamek Królewski na Wawelu. W roku 2013, dzięki dotacji Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego, Bogdana Zdrojewskiego, muzeum wawelskie stało się właścicielem księgozbioru Sapiehów z Krasiczyna.

Karta z przedstawieniem owocu papaji,
miedzioryt, ręcznie kolorowany
Karta z: Georg Dionysius Ehret, Przedstawienia wybranych roślin Plantae selectae […] imagines…, Augsburg, J. J. i J. E. Haid, 1750
Na podstawie wcześniej namalowanych przez Georgia Dionysiusa Ehreta (1708-1770) 100 akwarel, ukazują­cych rośliny londyńskiego ogrodu botanicznego, Johann Jacob Haid (1704-1767) wykonał mie­dzioryty. Grafiki kompletowano w zestawy liczące po 10 sztuk, które też ręcznie kolorowano. Każdy zestaw był zaopatrzony w jedną kartę opisu dla ułatwienia iden­tyfikacji roślin. Zachował się je­dynie zestaw pierwszy i trzeci, dwie luźne karty i opisy 22. tab­lic (o wymiarach 56x36 cm), któ­re ukazują wysokie umiejętności ich wykonawców – rytowników i drukarzy. Na rycinach przedstawiono rożne gatunki roślin, głownie egzotycznych, rosnących w szklarniach londyńskiego ogrodu botanicznego. Ehret starał się oddać wygląd roślin możliwie dokładnie; nie pokazywał konkretnego okazu, raczej syntetycznie ujmował gatunek, często w kilku stadiach rozwoju. Z reguły, oprócz ogólnego wyglądu rośliny, Ehret ukazywał osobno i w szczegółach liście, korzenie, kwiaty, nasiona i owoce.