Międzymurze. Podziemia Wawelu
Rezerwat archeologiczno-architektoniczny „Międzymurze” to nowa podziemna wystawa umiejscowiona w zachodniej części wzgórza wawelskiego. Nazwa wystawy odnosi się do przestrzeni między murami obronnymi zamku.
W przypadku wawelskiego międzymurza ramy wystawowej przestrzeni tworzą mury wewnętrze i zewnętrzne fortyfikacji z końca XVIII wieku. Pomiędzy nimi znajdują się odsłonięte przez archeologów obwałowania wzgórza od XI do XIX wieku. Nazwa wystawy jest też uhonorowaniem pokoleń wawelskich archeologów, którzy badając okolice Baszty Złodziejskiej i Smoczej Jamy, nazywali ten obszar międzymurzem.
CZYNNA OD 23 MAJA 2025
W przypadku wawelskiego międzymurza ramy wystawowej przestrzeni tworzą mury wewnętrze i zewnętrzne fortyfikacji z końca XVIII wieku. Pomiędzy nimi znajdują się odsłonięte przez archeologów obwałowania wzgórza od XI do XIX wieku. Nazwa wystawy jest też uhonorowaniem pokoleń wawelskich archeologów, którzy badając okolice Baszty Złodziejskiej i Smoczej Jamy, nazywali ten obszar międzymurzem.
CZYNNA OD 23 MAJA 2025
Historia prac archeologicznych sięga czasów powojennych i pierwszych badań prowadzonych przez Gabriela Leńczyka na terenie zburzonego wówczas austriackiego szpitala rekonwalescentów. Badania te i kolejne dekady wykopalisk, prac inżynieryjnych i konserwatorskich doprowadziły do odkrycia, a następnie utworzenia przestrzeni, w której odsłonięte przez archeologów ślady dawnej architektury obronnej nakładają się na siebie tworząc niezwykły i jedyny na terenie Polski obraz historii fortyfikacji od wieku XI do XIX. To właśnie dzieje wawelskich obwarowań są tematem rozpoczynającym podziemną wędrówkę. Wiedzie ona pomiędzy dawnymi murami, które tworzą wielowiekową scenografię wydobywaną z półmroku przez światło i nowoczesne media. Pierwszy drewniano-ziemny wał obronny, brama wiodące na wzgórze z wieżą obronną, kamienne, gotyckie mury…Ich zachowane fragmenty wraz z elementami średniowiecznego uzbrojenia tworzą opowieść o obronności wawelskiego zamku.
Ścieżka prowadzi następnie bezpośrednio nad wapienną skałą, nad komorami Smoczej Jamy, a na ścianach rezerwatu toczy się opowieść o dziejach samego wzgórza, o pływających w ciepłym morzu amonitach i gąbkach, o powstaniu jaskini, by następnie przejść do najsłynniejszej polskiej legendy. Bohaterem wystawy jest także opowieść o smoku wawelskim w średniowiecznym zapisie Wincentego Kadłubka. W najstarszej wersji tej słynnej legendy nie ma szewczyka, a dramatyczną walkę, najpierw z potworem zwanym całożercą, a potem ze sobą toczą dwaj bracia, synowie króla Kraka.
Opowieść poświęcona międzymurzu, w różnych jego kontekstach, została wzmocniona za pomocą współczesnych technik wizualnych, po raz pierwszy na taką skalę w wawelskiej historii muzealnej. Dwie części rezerwatu łączy korytarz, w którym pomiędzy opowieścią o dziejach archeologicznych badań prowadzonych na Międzymurzu znajdziemy najcenniejsze zabytki odkryte na tym obszarze.