Wawel Zaginiony

Wawelskie lapidarium to zbiór kamiennych rzeźb i detali architektonicznych pozyskanych w trakcie prac konserwatorskich, oraz badań archeologicznych prowadzonych na terenie wzgórza niemal od stulecia. W części wystawy, poświęconej kamiennej dekoracji budowli, jest eksponowany wybór najcenniejszych wawelskich obiektów. Są one prezentowane nie tylko jako elementy wystroju architektonicznego, ale mają za zadanie również ilustrować losy związane z przekształceniem historycznych budowli Wawelu. W kolejnych salach zgrupowano: detale architektoniczne związane z dziedzińcem arkadowym – fragmenty kamieniarki pochodzące z wystroju pałacu królewskiego oraz detale odnalezione w czasie prac archeologicznych na dolnym tarasie ogrodów królewskich, a także zabytki związane z katedrą wawelską. Dużą atrakcją lapidarium jest ekspozycja gipsowych odlewów dekoracji Kaplicy Zygmuntowskiej.

Fragmenty kamieniarki pochodzące z wystroju pałacu królewskiego oraz zespoły detali odnalezionych w czasie prac archeologicznych na dolnym tarasie ogrodów królewskich.

Rezerwat archeologiczno-architektoniczny wokół rotundy śś. Feliksa i Adaukta (Najświętszej Marii Panny) w. X/XI. Najważniejszy architektoniczny obiekt w obrębie rezerwatu. Odsłonięta i zrekonstruowana w latach 1917-18. Posadowiona wprost na skale, w formie walca, z przylegającymi do niego czterema absydami. Dodatkowo od strony południowej wyposażona w kolisty aneks, połączony z wnętrzem budowli otworem komunikacyjnym. Zbudowana z płytkowych kamieni piaskowcowych wiązanych zaprawą wapienną. Relikty budowli wznoszą się na wysokość 3-7 m. (absyda południowo-wschodnia). Pierwszą przestrzenną rekonstrukcję bryły budowli przedstawił jej odkrywca i badacz Adolf Szyszko-Bohusz (model eksponowany na wystawie).