Malarstwo w Krakowie około 1600 roku

Krakowskie środowisko malarskie na przełomie XVI i XVII wieku jawi się jak tygiel, w którym mieszały się różne tendencje stylowe. Kierunek północnowłoski (wenecki) reprezentują płótna pędzla słynnego już za życia Tommasa Dolabelli, który spędził w Krakowie większość swego długiego i pracowitego życia. Znacznie mniej znana pozostaje twórczość innych artystów czynnych w tym okresie, wywodzących się z różnych środowisk, na przykład Jakuba Troszla z Norymbergi. Udało się zidentyfikować dzieła Kacpra Kurcza i Franciszka Śmiadeckiego, jednakże większość dzieł malarskich pozostaje anonimowa. Wiele z nich reprezentuje wysoki poziom artystyczny i zasługuje na uwagę badaczy. Do najbardziej dyskutowanych przez historyków sztuki zjawisk należą obrazy religijne na złoconych tłach. Traktowane wciąż jako dowód na zacofanie, a co najmniej konserwatyzm stylowy polskiego środowiska artystycznego, w rzeczywistości zawdzięczają swą popularność reformie sztuki kościelnej po soborze trydenckim. Kraków był wówczas jednym z najważniejszych ośrodków reformy liturgii. Zupełnie nową postać uzyskały wnętrza najważniejszych świątyń, z katedrą, kościołami Mariackim, Franciszkanów, Dominikanów i św. Marka, kazimierskimi Bożego Ciała i św. Katarzyny. 

• udział bezpłatny
• rezerwacja przez formularz zgłoszeniowy