Lapidarium

Kamienne rzeźby i detale architektoniczne.

To zbiór kamiennych rzeźb i detali architektonicznych (ponad 2000) pozyskanych w trakcie prac konserwatorskich oraz badań archeologicznych prowadzonych na terenie wzgórza wawelskiego od schyłku wieku XIX. Najcenniejsze obiekty eksponowane są w kilku salach, w obrębie wystawy "Wawel Zaginiony".

Najliczniejszą grupę stanowią elementy kamieniarki z okresu renesansu i baroku, detale gotyckie – fragmenty żeber sklepiennych, zworników i części dekoracji maswerkowej, pochodzące głównie z badań archeologicznych prowadzonych w rejonie gotyckich kościołów Świętego Jerzego i Świętego Michała.

Najcenniejszą część zespołu tworzą elementy dekoracji architektonicznej pałacu królewskiego, głównie z dziedzińca arkadowego, z powodu zniszczeń zastąpione kopiami w czasie prac restauracyjnych prowadzonych pod kierunkiem Zygmunta Hendla w latach 1905–1914; są to przede wszystkim fragmenty renesansowych głowic kolumn krużganków, nasadników, przewiązek, obramień okiennych i portali.

Wołek. Rzeźba romańska, w. X/XI; wykuta z wapienia. Znaleziona w trakcie prac wykopaliskowych w północnej partii wzgórza, w fundamentach wieży romańskiej usytuowanej w pobliżu tak zwanej sali o 24 słupach. Najstarszy zabytek rzeźby kamiennej, wystawiony w stałej ekspozycji Wawel Zaginiony.

Ołtarz tzw. zatorski. Warsztat Bartłomieja Berecciego, 1 ćwierć w. XVI. Rzeźbiony w wapieniu pińczowskim; wysoki na ponad 3 metry. Pierwotnie w kaplicy Świętej Trójcy w katedrze na Wawelu, skąd w wieku XIX przekazany do kościoła w Zatorze; po drugiej wojnie światowej przeniesiony na Wawel. Zachowane obramienie sceny środkowej: tympanon z przedstawieniem Bóg Ojciec, para kolumn i pilastrów oraz rama ozdobione bogatym ornamentem kandelabrowym i główkami aniołków, a także pary baz kolumnowych i tablica fundacyjna.