Rozdarta dusza nowożytnej Europy – o wielowyznaniowości

Charakterystyczną cechą Europy w XVI wieku była jej wielowyznaniowość – obok siebie współistnieli przedstawiciele katolicyzmu, prawosławia i protestanci. W pogrążonej w wojnach religijnych nowożytnej Europie wyjątkiem była Rzeczpospolita Obojga Narodów, wyróżniająca się tolerancją i pokojem między wyznaniami, dzięki czemu Polska zyskała miano „państwa bez stosów”. Czy to pojęcie jest słuszne? Podczas zajęć wspólnie zastanowimy się nad przenikaniem się sztuki wschodniej i zachodniej w kościołach, obrazem liturgii oraz napięć, które owa wielowyznaniowość mogła powodować – zarówno między przedstawicielami poszczególnych odłamów chrześcijaństwa, jak i w głębi duszy pojedynczych osób, takich jak królowie Polski.

 

prowadzenie: studenci Instytutu Historii Uniwersytetu Jagiellońskiego

nadzór merytoryczny: Bożena Litewka, Robert Adamczak / Dział Edukacji