Wawel, jakkolwiek by na to nie spojrzeć, jest Sercem Polski. To wyjaśnia również emocje towarzyszące mojej wystawie.

Rzeźbie głównie w drewnie, chętnie wykorzystuje stan martwego drewna, który ukształtowała aura pogody jak deszcz, słońce, wiatr oraz czas w którym dojrzała ta szczególna niepowtarzalna struktura i patyna.

Tak jeśli ilustruje książki dla dzieci. Niemniej zilustrowałem Don Kichota, Pana Tadeusza czy Sonety do Laury obok innych przeznaczonych dla dorosłych. Nie widzę tu żadnej przepaści. Pracuje z jednakową uwagą dla wszystkich odbiorców, bez różnicy na wiek.

Zawsze mówiłem, że dziecko rodzi się z dużą głową, pojemną głową. Nie toleruje szczebiotu ani żadnego infantylnego sposobu trafienia do dzieci.

Przypadek sprawił, że wyciąłem coś w drewnie dzieciom moich przyjaciół. Później spróbowałem wyciąć coś jako ilustracje do książki. Nazwałem to ilustracja przestrzenną, tak powstała książka „Psie życie”. Ugraficzniłem fotografie piesków wyrzeźbionych w drewnie.

Później nabrałem apetytu. Powstawały coraz to większe formy. Wystawiony na Wawelu Łoś ma proporcje dorosłego zwierzęcia, ostatnio powstał żubr, jest niemal dwukrotnie większy od żubra w naturze.

Zawsze było kilka psów i kotów. Obecnie boję się trochę o ptactwo spacerujące w ogrodzie, znajdę chyba jakiegoś wilka.