Św. Andrzej Macaccia to prezent dla Karola Lanckorońskiego od Adolpha Bayersdorfera z 1891 roku. Adolph Bayersdorfer, niemiecki historyk sztuki, kustosz w Alte Pinakothek w Monachium, wyszukiwał i kupował dla Karola Lanckorońskiego obrazy malarzy włoskich.

Do zbiorów The J.Paul Getty Museum w Los Angeles Św. Andrzej został sprzedany w 1979 roku.

Zwiastowanie Pesellina wyszukał i kupił we Florencji w 1893 roku wspomniany Adolph Bayersdorfer.  O zakupie Lanckoroński dowiedział się z listu – obraz, którego stał się właścicielem, zobaczył dopiero po zakończeniu transakcji. W 1954 roku Zwiastowanie zostało sprzedane najprawdopodobniej przez Antoniego Lanckorońskiego (syna Karola) na rynku antykwarskim (Newhouse Galleries w Nowym Jorku), gdzie nabyło je Fine Arts Museum of San Francisco.

Historia Św. Ansana nie jest znana – obraz był w kolekcji Karola Lanckorońskiego w Wiedniu już w 1895 roku, określony jako „Młodzieniec ze sztandarem i palmą” nieznanego malarza włoskiego. Atrybucję sieneńskiemu malarzowi Bartolomeo di David oraz identyfikację młodzieńca jako św. Ansana zaproponowali włoscy historycy sztuki, gdy obraz nabyła Fondazione Cavallini Sgarbi z Ferrary.

Prof. Karolina Lanckorońska podarowała łącznie 87 obrazów.

Dokładnie nie wiadomo, ile dzieł sztuki było w kolekcji. Według spisów sporządzanych w latach 1939, 1942, 1950 było to nieco ponad cztery tysiące, ale dokumenty te nie uwzględniają np. pojedynczych grafik czy rysunków (spisywane były jako całe teki). Trudno ocenić, które z obiektów do dziś niezidentyfikowanych ani w kolekcjach prywatnych czy publicznych, ani też w handlu antykwarycznym, są stratami wojennymi. To jest jeszcze przedmiotem poszukiwań i kwerend.

Do najcenniejszych dzieł należały niewątpliwie dwa obrazy Rembrandta (obecnie Zamek Królewski w Warszawie, dar Karoliny Lanckorońskiej z 1994 roku).

Jeśli chodzi o dawną – pochodzącą z 1895 roku – wycenę obrazów w kolekcji, do najcenniejszych i wysoko wycenionych, oprócz wspomnianych płócien Rembrandta, które zdecydowanie, bo aż dziesięciokrotnie przewyższały swą wartością inne cenne dzieła, należało też tondo Luki Signorellego, obecnie eksponowane na I piętrze w salach Zamku Królewskiego na Wawelu, Jowisz malujący motyle Dossa Dosiego, Portret kobiety przypisywany wówczas Hansowi Holbeinowi (obecnie jako warsztat Holbeina; Metropolitan Museum of Art w Nowym Jorku), a także Portret Philippa Adlera Hansa Holbeina st. (obecnie Kunsmuseum w Bazylei). Wysoką wycenę miał też marmurowy sarkofag późnoantyczny z przedstawieniem Erosów (obecnie w Richmond, USA).

Nie wiadomo, jaka część jest w zbiorach prywatnych; znane są jedynie dzieła ze zbiorów publicznych. Jeśli przyjmiemy, że w kolekcji wawelskiej jest 87 obrazów, w zbiorach Zamku Królewskiego w Warszawie 35, trzy obrazy w innych muzeach w Polsce, to owe 120 dzieł jest niewielką częścią z około 930 obrazów z wieków od XIV do XIX, jakie znajdowały się w wiedeńskich zbiorach. Nie ma dokładnych wyliczeń, ile obrazów znajduje się w kolekcjach światowych.

Rodzina z osiołkiem, obraz przypisywany hiszpańskiemu malarzowi Eugenio Lucasowi, został zakupiony w 2007 roku. W 2021 roku zakupiono na rynku antykwarycznym cztery Pejzaże pędzla Jakoba Philippa Hackerta.

Oczywiście – jeśli pojawią się na rynku sztuki i będziemy dysponowali środkami na ich zakup, a są to dość duże pieniądze. W 2015 roku na jednej z aukcji wystawiono Madonnę z Dzieciątkiem i św. Janem Chrzcicielem z warsztatu Sandra Botticellego z estymacją 600 000-800 000 USD. Osiągnięta cena była znacznie wyższa.

Obrazy Bernarda Belotta – chodzi tu zapewne o dwa wnętrza rzymskich bazylik: św. Piotra i św. Pawła za Murami – nie zostały zniszczone; znajdują się najprawdopodobniej w zbiorach prywatnych. Miał powstać na ich temat osobny artykuł, ale na ten moment nie został nigdzie opublikowany. Dokładnie nie wiadomo, jakie dzieła uległy zniszczeniu w pożarze. Można przypuszczać, że był to Portret Karola Lanckorońskiego namalowany przez Hansa Makarta w latach siedemdziesiątych XIX wieku oraz Ukrzyżowanie Giovanniego di Paolo, sieneńskiego malarza działającego w XV wieku. Fakt, że obecne miejsce przechowywania jakiegoś dzieła nie jest znane, nie oznacza, że uległo ono zniszczeniu. Nie można tego jednak wykluczyć, ale straty – jeśli wówczas były – to chyba ilościowo niewielkie.

Tak, jeśli się uda, to za dwa lata. Nie będzie to jednak malarstwo…

Nie są znane; muzea nie publikują takich danych.