Obraz został nazwany „królewskim” bo znajdował się w kolekcji króla Stanisława Augusta Poniatowskiego, dla niego został przywieziony do Polski. Od roku 1791 znajdował się w Pałacu na Wodzie w Łazienkach. Po abdykacji monarchy w 1795 roku obraz, wraz z innymi dziełami z królewskiej kolekcji, był przygotowany do wysłania w ślad za królem do Grodna, potem do Petersburga. Plan ten nie został zrealizowany i „królewski Rembrandt” pozostał w Warszawie.

Wystawa (pokaz) na Wawelu dzieła tak wielkiego artysty, dzieła budzącego wciąż zainteresowanie, a ponadto związanego z Polską (bo do 1910 roku znajdowało się w Polsce, w kolekcji Stroynowskich, potem Tarnowskich), jest niewątpliwie momentem historycznym, ponieważ jeszcze żaden obraz tego malarza w Zamku Królewskim na Wawelu pokazywany nie był. I od 1910 roku, kiedy hrabia Zdzisław Tarnowski sprzedał Jeźdźca polskiego  Henry’emu Frickowi, obraz nie opuścił nowojorskiego muzeum. To jego pierwsza podróż.  A wyjątkowe okoliczności? Siedziba The Frick Collection w Nowym Jorku jest aktualnie modernizowana – m.in. dlatego było możliwe wypożyczenie obrazu. Zabiegali o to od wielu miesięcy kuratorzy z Muzeum Łazienki Królewskie; do ich starań dołączył dyrektor Zamku Królewskiego na Wawelu – i udało się.

Żadnego ryzyka, które miałoby być związane z wypożyczeniem nie było – to standardowa procedura. Tyle tylko, że w przypadku dzieł o tak dużej wartości, konieczne są dodatkowe zabezpieczenia.

Tak, są planowane. Być może uda się jeszcze sprowadzić dzieła z wiedeńskich zbiorów Lanckorońskich, które po II wojnie światowej zostały sprzedane. Nie wykluczamy także pokazów obrazów z innych europejskich muzeów.

Względy finansowe były tutaj decydujące. Pieniądze – 60 000 funtów – były potrzebne na zakup (a raczej wykup) ziemi w Puszczy Sandomierskiej, a dokładniej majątku Mokrzyszów, od  niemieckiego właściciela Dawida Frankego. Wykup ziemi z obcych rąk w czasach zaborów uważano za obowiązek. Posag żony hrabiego Tarnowskiego, Zofii z Potockich, który na ten cel przeznaczono, okazał się niewystarczający.

Mimo licznych prób identyfikacji modela, dotąd nie udało się przekonująco rozwiązać tej zagadki. Przypuszczano, że jest to portret jednego z przedstawicieli rodziny Ogińskich, którzy około połowy XVII wieku przebywali w Holandii: studiującego na uniwersytecie we Franeker Szymona Karola Ogińskiego lub jego kuzyna Marcjana Aleksandra Ogińskiego. W rysach twarzy jeźdźca dopatrywano się podobieństwa do syna Rembrandta, Tytusa (gdy powstał obraz miałby on zaledwie 14 lat!). Próbowano identyfikować modela z Gijsbrechtem van Amstel, legendarnym założycielem Amsterdamu, który uciekł z Holandii i znalazł schronienie gdzieś w Prusach; van Amstel był bohaterem dramatu słynnego holenderskiego poety Joosta van den Vondela, a utwór ten grano w amsterdamskim teatrze w 1637 roku. Jan Białostocki identyfikował jeźdźca z Polakiem, Jonaszem Szlichtyngiem, arianinem, autorem dzieła  Apologia pro veritate accusata , które zostało opublikowane w Amsterdamie w 1654 roku  pod pseudonimem Eques Polonus. Inną próbą wyjaśnienia ikonografii obrazu były hipotezy o jego uniwersalnym przesłaniu. Julius Held ugerował, że jest to miles christianus – rycerz uzbrojony do walki z niewiernymi, a Colin Campbell wysunął przypuszczenie, że Rembrandt przedstawił syna marnotrawnego, opuszczającego domostwo ojca (domem tym miałaby być schematycznie namalowana budowla w tle). Był interpretowany jako wyobrażenie Żyda Wiecznego Tułacza, jako postać biblijna: Dawid lub Ezaw.  Żadna z tych hipotez, jakkolwiek każda zawiera elementy prawdopodobieństwa, nie wyjaśnia, kogo obraz przedstawia.