Wawelskie lapidarium to zbiór około trzech tysięcy fragmentów. W tej chwili w inwentarzu znajduje się 1054 pozycji, w tym zespołów złożonych z fragmentów( między innymi te które eksponujemy w obu częściach wystawy jako anastylozy). Inwentaryzacja jest w toku.

Najstarszy obiekt datowany na podstawie miejsca odnalezienia stanowi płyta nagrobna z wyobrażeniem „drzewa życia”, pochodząca z tzw. kościoła B. Przyjmujemy, że powstała około roku 1000.

Prace nad identyfikacją obiektów trwają. Eksponaty przechowywane w Lapidarium pochodzą nie tylko z badań wykopaliskowych. Najcenniejszy zbiór stanowią detale pozyskane w czasie prac restauracyjnych w obrębie dziedzińca arkadowego, eksponowane w obu częściach wystawy. W odniesieniu do tej części kolekcji mamy najwięcej informacji dotyczących dewastacji i rozpraszania zbioru w czasie okupacji niemieckiej.

Studnia wg ostatnich pomiarów liczy od korony cembrowiny 40 m głębokości.

Studnia została zeskanowana w obrębie cembrowiny od korony do dna urządzenia.

Jest to bez wątpienia studnia, która została wykonana w dobie średniowiecza i określana jest mianem „ wielkiej studni zamkowej”. Nie była jedyną studnią zamkową natomiast odpowiedź na pytanie czy jest najstarsza, na obecnym etapie badań nie jest możliwa.