W malarstwie holenderskim XVII wieku dokonało się przejście od pejzażu nazwanego kosmicznym, zapoczątkowanego w twórczości flamandzkiego artysty Joachima Patinira, do  krajobrazu realistycznego.  Pejzaż flamandzki miał charakter widoku uniwersalnego, był widokiem abstrakcyjnym, niezwiązanym z konkretnym miejscem. Nie odzwierciedlał  rzeczywistego wyglądu przedstawianych okolic – malarz konstruował go z elementów istniejących w naturze, takich jak rzeki, góry, równiny, wybrzeża morskie, miasta, zamki. Pejzaż holenderski wieku XVII natomiast „opisywał” miejsca realnie istniejące, a odwzorowując ich topografię i charakterystyczne cechy, ułatwiał ich identyfikację. Dominował w nim ład, spokój, emanował poczuciem godności i dumy z ekonomicznej prosperity formującego się społeczeństwa, możliwej dzięki  uzyskaniu niezależności politycznej młodej Republiki Zjednoczonych Prowincji, która w roku 1648 ostatecznie uwolniła się od dominacji hiszpańskich Habsburgów. Ale „proste naśladowanie natury”, które – jak sądzono w wieku XVIII i XIX – było specyficzną cechą XVII-wiecznego malarstwa holenderskiego, nie wyczerpuje charakterystyki twórczości pejzażystów tworzących w północnych Niderlandach. Widoki morskich wybrzeży i piaszczystych wydm, budowli miejskich, wiejskich zagród i zajazdów, szerokie panoramy pól poprzecinanych kanałami – to istotnie  malarstwo adresowane do szerokich rzesz odbiorców, rozpoznających na obrazach miejsca dobrze znane i oswojone, ale też umiejących dostrzec realizm „pozorny”, symbolikę ukrytą w scenach z życia codziennego, w wyobrażeniach zwykłych przedmiotów i rodzimego krajobrazu.

Jan van Kessel (1641/1642-1679)
Bielenie płótna
nr inw. 1780
Poch.: ze zbiorów Sapiehów w Dereczynie