Oficjalna strona biletów na Wawel: bilety.wawel.krakow.pl
Blog Edukacyjny
Wiedza / Najpiękniejsze
Joanna Pałka
20.05.2020
godz. 09:55
Rzeźba: Centaury
Dwie rzeźby gabinetowe przedstawiają centaury – opisane w mitologii greckiej plemię dzikich istot: koni z ludzką głową i torsem, zamieszkujących lasy lub góry.
Rzeźby zdeponowane na Wawelu przed II wojną światową, zostały zakupione w roku 1988 od spadkobierców Szymona Szwarca z Wiednia.
Dwie rzeźby gabinetowe przedstawiają centaury – opisane w mitologii greckiej plemię dzikich istot: koni z ludzką głową i torsem, zamieszkujących lasy lub góry.
Centaury symbolizowały dualizm natury ludzkiej, jej wewnętrzne konflikty, sprzeczność między instynktem i rozumem, walkę z żywiołami.
Obie rzeźby, mimo że stanowią pendants, różnią się nie tylko szczegółami anatomicznymi, lecz także wyrazem twarzy. Młody centaur jest wesoły, radosny, pełen młodzieńczego wigoru, stary natomiast zmęczony, cierpiący, przepełniony bólem.
Stary centaur to brodaty, dojrzały mężczyzna z kręconymi włosami i skrępowanymi z tyłu, skrzyżowanymi rękoma. Głowa i tors, silnie wygięte w prawo, są przechylone do tyłu. Prawa przednia końska noga jest uniesiona ku górze, tylne ugięte, a ogon zarzucony na prawy bok.
Stary centaur
brąz, marmur, odlew, 35 x 25 x 12,5 cm
nr inw. 1769
W podobnej pozycji ukazany jest młody centaur: chłopiec o pogodnym wyrazie twarzy, ze zwróconą w lewo głową, kręconymi kędziorami i wyprostowanym tułowiem. W lewej ręce trzyma lagobolon - myśliwską broń używaną do polowania na zające, prawą unosi do góry. Na lewym ramieniu ma zawieszoną skórę dzika. Uosabia słynącego z mądrości, proroctw i polowań centaura Chirona.
Młody centaur (Chiron)
Włochy, po roku 1736
brąz, marmur, odlew, 34x 25 x 12,5 cm
nr inw. 1770
Wawelskie brązy to redukcje monumentalnych, około półtorametrowych, szaro-czarnych marmurowych centaurów Furietti, znalezionych podczas wykopalisk w rzymskiej willi Hadriana w 1736 r. Nazwę zawdzięczają swojemu odkrywcy, odpowiedzialnemu za wykopaliska, archeologowi i kolekcjonerowi dzieł sztuki Giuseppe Alessandro Furietti. Rzeźby zostały odnowione i opisane już w latach 1738–39, szybko zdobyły uznanie, a o ich pozyskanie zabiegał ówczesny papież Benedykt XIV. Furietti nie zgodził się na ich sprzedaż, co podobno skutkowało papieskim gniewem i odmową nominacji kardynalskiej. Po jego śmierci, w 1765 roku papież Klemens XIII zakupił rzeźby dla Muzeum Kapitolińskiego, gdzie pozostają do dziś.
Rzymskie centaury powstały prawdopodobniej na zlecenie cesarza Hadriana w II w. n.e. Są to kopie rzeźb w brązie dłuta Aristeasa i Papiasa, artystów z Afrodyzjas, gdzie mieściła się szkoła kopistów dzieł greckich.
Brązowe kopie centaurów kapitolińskich, wytwarzane we włoskich odlewniach Zoffoli, Righetti i Boschi, były bardzo chętnie kupowane przez podróżników odwiedzających Rzym w XVIII wieku. Wiele z tych statuetek znajduje się dziś w znanych europejskich kolekcjach.
Oprócz wawelskich wersji są znane między innymi centaury o niemal identycznych wymiarach w zbiorach Muzeum Narodowego w Sztokholmie (Giacomo Zoffoli, 1731-1785) czy w Ermitażu (Giuseppe Boschi, 1760-1821). Można je też regularnie znaleźć na aukcjach (Sotheby’s 2017, Dogny Auction 2018 ).
Wielka popularność centaurów Furietti powodowała, że były kopiowane jeszcze długo w XIX i XX w.
Amanda Hilliam, Longing for the Antique: Collecting the bronze statuettes of eighteenth-century Rome. Master of Studies in History of Art and Visual Culture, Trinity Term 2013
Roman bronzes at the court of Gustavus III of Sweden: Zoffoli, Valadier and Righetti, CHIARA TEOLATO, The Burlington Magazine CLIII, listopad 2011
H. Honour: Bronze Statuettes by Giacomo and Giovanni Zoffoli, Connoisseur 148 (1961)
Władysław Kopaliński, Słownik Symboli, Warszawa 1990