Oddana w depozyt w r. 1928 przez Antoniego Sapiechę z Warszawy jako:
"Strzelba turecka bogato inkrustowana z czasów wojny pod Wiedniem". Tego typu broń produkowano w dużej liczbie na terenie imperium osmańskiego od wieku XVI do XIX. Charakterystyczne dla niej były masywne lufy ze skuwanej stali, zamek skałkowy typu mauretańskiego oraz łoże z kanciastą kolbą o sześciobocznym przekroju. Luksusowe egzemplarze, jak ten wawelski, były bardzo bogato zdobione. Lufy i zamki pokrywano ornamentami nabijanymi złotem lub srebrem, a części drewniane inkrustowano w motywy geometryczne zestawiając kość białą i barwioną na zielono, a także pręciki mosiężne. Wychodząc od podstawowego prostego zasobu form (prostokąty, trójkąty, koła, wycinki kół) osiągano znaczną liczbę wariantów.